✎TIME OF MY LIFE
ในทุกๆวัน ทุกๆอย่างมันก็เริ่มจะดูเลือนลาน เข้าไปทุกทีเมื่อผมนั้นมองย้อนกลับไปหาตัวเองในอดีตว่าเวลาที่ผ่านมาผมนั้นได้ผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้างในชีวิต ได้ลิ้มรสความรู้สึกอะไรมาบ้างกว่าจะมาเป็นผมในทุกๆวันนี้
เวลาวินาทีแรกที่พบกับความรู้สึก "ดีใจ"
ผมจำได้ว่าวินาทีแรกที่มีความรู้สึกนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ทุกๆอย่างรอบๆตัวมันก็เป็นไปตามที่คิดซะทุกอย่าง อะไรที่ทำมันก็ประสบความสำเร็จตามที่หวังไว้ ไม่มีความรู้สึกไหนเลยที่จะดีไปกว่าความรู้สึก "ดีใจ" แต่แล้ว ผมก็พบว่ามันผิดที่ผมคิดว่าความรู้สึก "ดีใจ" นั้นเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุด เพราะว่าผมได้รู้สึก "ดีใจ" ครั้งแรกที่จำความได้คือ การที่พ่อกับแม่นั้นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตารวมไปถึงพี่ของผมหนึ่งคนด้วย มันเป็นเวลาที่อบอุ่นและทำให้ผมนั้นดีใจมากๆ แต่แล้วมันกลับเป็นว่ามันเป็น จุดเริ่มต้น ของเวลาที่จะทำให้ผมได้พบกับความรู้สึกต่างๆอีกมากมาย
เวลาวินาทีที่สองที่พบกับความรู้สึก "เสียใจ"
ความรู้สึก "เสียใจ" มันเป็นผลต่อเนื่องมาจากความรู้สึก "ดีใจ" ในขณะที่ผมได้พบว่าความรู้สึกดีใจนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกต่างๆที่จะตามมา ความรู้สึก "เสียใจ" นั้นมันก็เข้ามาทำร้ายผมทันทีที่คิดขึ้นได้ เพราะ เมื่อผมอายุได้ประมาณ 14 ปี กำลังศึกษาอยู่ในชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 2 ในโรงเรียน สภาราชินีจังหวัดตรัง ในช่วงนั้นผมไม่เคยเลยไม่เคยเลยจริงๆที่จะคิดว่าสิ่งรอบตัวที่ผมทำนั้นมันผิด มันไม่ดี ผมไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ตรงกันข้ามผมกลับคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องสนุก เรื่องขำขัน ก็แค่ชีวิตช่วงหนึ่งที่กำลังจะเป็นวัยรุ่น แต่แล้วเมื่อผมจบการศึกษาในเทอมแรก ผลการเรียนของผมนั้นย่ำแย่มากรวมไปถึงพฤติกรรมที่ผมกระทำ มันทำให้ พ่อกับแม่ของผมต้องผิดหวังในตัวผม ในขณะนั้นเอง ผมก็ได้รู้ซึ้งถึงความรู้สึก "เสียใจ" ผมรู้สึก "เสียใจ" มากที่ผมนั้นหลงผิดคิดไปว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันดีมันสนุก มันก็แค่การเห็นแก่ตัวของเด็กคนหนึ่ง โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่า พ่อกับแม่ที่เลี้ยงดูเรามาหวังจะให้เราเติบโตขึ้นเป็นคนดีมีความรู้นั้นต้องผิดหวัง แต่พ่อแม่ก็ยังรักผมเสมอและยังมอบโอกาศให้ผมนั้นได้แก้ตัวทำให้ท่านเห็นว่า ผมนั้นจะปรับปรุงตัวและเป็นอย่างที่พ่อกับแม่หวังให้ผมนั้นเป็นคนดี และนี่เป็นความรู้สึก "เสียใจ"ที่สุดในชีวิตของผม
เวลาวินาทีที่สามที่พบกับความรู้สึก "เศร้า"
ความรู้สึก "เศร้า" มันก็ยังคงเป็นผลต่อเนื่องมาจาก ความรู้สึก "เสียใจ" มันเป็นโซ่ที่พันธนาการต่อจากความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้น นั่นคือความรู้สึก "ดีใจ" มันเกิดขึ้นเมื่อผม ได้ย้ายเข้ามาเรียนใน กรุงเทพฯ ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เนื่องมาจากการที่ผมได้รับโอกาศให้แก้ไขตัวเองแต่จะต้องมาอยู่โรงเรียนประจำซึ่งมันเป็นสถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง แต่ในตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นที่ที่เลวร้ายมาก ถึงอย่างนั้นก็ตามผมก็ตองพยายามปรับปรุงตัวเองให้พ่อกับแม่กลับมาเชื่อใจผมอีกครั้งผมจึงต้องอดทนและปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม แต่แล้วเมื่อผม ได้บรรลุเป้าหมายในความพยายาม ผมก็ได้พบกับความรู้สึก "เศร้า" ที่ผมได้พบกับมันเพราะว่าเมื่อวันเวลาค่อยๆผ่านไป ผมกลับคิดได้ว่าถ้าผมไม่ทำตัวหลงละเริงในวันวาน พ่อกับแม่ของผมคงไม่ต้องมาเสียทั้งเงินเสียทั้งความรู้สึกกับตัวผมมากมายขนาดนี้ ทำไมนะ ทำไมตัวผมไม่คิดได้ในวันนั้นก่อนที่เวลามันจะล่วงเลยมาจนถึงทุกวันนี้ที่ผมกำลังคิดอยู่ ต่อจากนั้นมาผมก็คอยบอกกับตัวเองเสมอว่าให้คิดอะไรให้ดีให้ละเอียดรอบคอบ คิดถึงคนอื่นให้มากๆอย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เพราะ "โลกนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเรา"
เวลาวินาทีที่สี่ที่พบกับความรู้สึก "ภูมิใจ"
หลังจากที่ผมได้พบกับเรื่องราวเวลาความรู้สึกต่างๆมามากมายและแล้วก็มาถึงช่วงอายุ 18 ปี เป็นช่วงที่ผมกำลังจะสำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนสภาราชินีจังหวัดตรัง ช่วงนี้ของชีวิตผมได้พบกับความยากลำบากความตึงเครียดที่มันถาโถมเข้ามา แต่ด้วยใจที่ไม่ยอมแพ้ ด้วยความพยายามตลอดที่ผ่านมา ทำให้ผมได้ประสบความสำเร็จในการเข้าศึกษาต่อใน "มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ" ในวันที่ประกาศผลของการสอบเข้า ในตอนแรกของวันที่ประกาศผล ผมเองไม่คิดเลยว่าตัวผมจะสอบติดเนื่องจากตัวผมเองก็ไม่ได้เป็นคนที่เรียนเก่งอะไรมากมาย อยู่ในระดับกลางๆเสียด้วยซ้ำแต่ก็มีความหวังเล็กๆว่าจะสอบติดเหมือนกัน ในตอนกลางวันของวันประกาศผลสอบ อินเตอร์เน็ต ที่บ้านของผมนั้นมีปัญหาทำให้ผมไม่ทราบเลยว่า ผลสอบนั้นออกมาเป็นอย่างไรและผมนั้นสอบติดหรือเปล่า แต่ในเวลาต่อมาในตอนเย็นของวันนั้น ขณะที่ผมกำลังนั่งเล่น คอมพิวเตอร์ พ่อของผมก็ได้บอกให้ลองเข้าไปดูผลของการสอบอีกรอบ เพราะตอนนี้อินเตอร์เน็ตไม่มีปัญหาแล้ว ผมก็รีบเข้าทันทีที่พ่อของผมบอก ในตอนแรกที่เปิดเข้าไป ผมนั้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าผมสอบติด ผมรู้สึกอึ้งมาก จนพูดอะไรไม่ออก และนี่แหละคือเวลาที่ผมพบกับความรู้สึก "ภูมิใจ" ครั้งแรกในชีวิตที่ผมเองได้ทำให้พ่อและแม่ของผมนั้นรู้สึก "ภูมิใจ" ในตัวผมเช่นเดียวกัน
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น